Szczególnie te kolejowe, kiedy jedna sardynka siłą rzeczy nawiązuje kontakt z sardynką drugą, a czasem również trzecią i czwartą, by nie rzec, z całym kartonem konserw. Owszem, czasem kontakt ogranicza się do wrażeń węchowych oraz akustycznych skutkujących nagłymi zmianami ciśnienia krwi, zdarza się jednak, że zjawiska akustyczne nie są byle naśladowaniem owczej mowy i układają się w całkiem sensowne zdania. Czasem układają się niestety w zdania w języku obcym, co nieco utrudnia komunikację jednak jest niezwykle pożądane ze względów edukacyjnych, szczególnie wtedy... kiedy rozmowę prowadzi belferka z powołania, Niemka, z trzydziestoletnim doświadczeniem we wbijaniu wiedzy w tępogłową, amerykańską młodzież.

Oprócz tej Niemki siedziało ze mną w przedziale sympatyczne, holenderskie małżeństwo w średnim wieku. Wszyscy posiadaliśmy rowery, ale tylko ja nie jechałem do Gdańska lecz do Giżycka. Pod koniec tej wspólnej podróży byłem językowo zmasakrowany, ze spuchniętym mózgiem i prawdziwie katatonicznym stuporem, jakieś marne resztki inteligentnego spojrzenia najwyraźniej jeszcze zdradzałem, bo wciąż sypały się na mnie pytania. Kiedy wysiedli odetchnąłem z pewną ulgą, obawiałem się, że jeśli to potrwa jeszcze trochę to zastanawianie się, czy powinienem jechać lewą, czy może jednak prawą stroną szosy zajmie mi resztę urlopu.

Cóż, oni wysiedli w Gdańsku, a ja popędziłem rączym pociągiem do Giżycka, niestety - pociąg jak zwykle nie zyskał na czasie i wylądowałem godzinę później niż powinienem na miejscu, co oznaczało rozbijanie namiotu w nocy. Nie było to jednak specjalnie denerwujące ponieważ miałem zamiar dojechać do pierwszego - drugiego lasku, co nastąpiło po około pięciu kilometrach. Znalazłem jakieś miejsce pomiędzy drzewami, ustawiłem namiot i przy dźwięku bębniących o materiał kropel deszczu położyłem się spać.

To jeszcze tylko mapeczka:



I foteczka ;)